Groentje in het Nederlands

Voor De Metsiers had ik nog nooit een boek in Vlaams gelezen, behalve stripboeken zoals Guust (die in Vlaams uitkomt omdat ze in België uitgegeven zijn, of vergis ik me?).  Maar ik had geen last dit boek te begrijpen.

Het was een uiterst meeslepend verhaal. Recht vanaf de eerste pagina zit het vol met geheime relaties en potentieel geweld. Veel spannend.

De Metsiers uit de titel zijn een boerengezin uit Vlaanderen die weinig contact met zijn buren hebben omdat ze een slecht reputatie hebben. Daardoor is de famile van de meest van de wereld uitsluiten.

Dit is voornamelijk een groot probleem voor de jongere familieleden. De dochter wil trouwen maar dat is bijna onmogelijk. Zij had een aanhouding met een van de weinig mannen in de buurt met wie het gezin kunnen praten. Maar hij wijst haar af en nu is ze zwanger.

Dan ontmoet het meisje een Amerikaanse soldaat. Hij wil haar beter kennen (en ook met haar vrijen - dit boek bevat veel seksscènes). Maar dit gezin zit al vol tot met barsten met drukte en spanningen. Het lijkt onvermijdelijk dat iets gevaarlijk zou gebeuren.

Echt goed. Ik wil graag meer boeken van deze auteur lezen. Misschien "De Verdriet van België". Dat lijkt ook een veel geprezen boek te zijn.

Deze was de eerste Rascha Peper roman dat ik heb gelezen. Maar het zal niet de laatste zijn.

Het verhaal gaat over een man uit zijn vijftig die als zelfstandig archeozoöloog werkt. Zijn huidig karwei is de opgraving van de bodem onder een oude kerk. Veel oude skeletten moeten opgegraven en verhuisd worden omdat een nieuwe centraleverwarmingsysteem huns plaats moeten nemen. Het is interessant werk maar wat gruwelijk. Eveneens is zijn hobby een beetje griezelig – hij lost de lijken van dode dieren op in zuur tot alleen maar zijn beenderen blijven.

Met deze wat afgrijselijke achtergrond begint het verhaal: de liefdesleven van de man. Hij is lang gescheiden en heeft vele jaren voor het gezelschap van vrouwen betaald. Aan het begin van het boek is hij net zijn gebruikelijke escortdame kwijt. Hij wil liever nogmaals dezelfde soort vrouw op bezoek hebben, een “pronte volksvrouw van zijn eigen leeftijd”. In plaats ervan krijgt hij een bezoek van een nieuwe, jongere, roodharige en ondoorgrondelijke vrouw - de “vossenblond” van de titel.

Toen ik dit boek las ik had geen enkel idee waar het verhaal naartoe zou gaan. Ik vond het zo spannend. De afgrijselijke details van de botten en dode dieren zorgt voor een sfeer alsof nare dingen gauw zouden gebeuren. En die gebeurde wel, maar totaal niet in de manier die ik verwachte.

In plaats van een gewoon misdaadverhaal over moord een passie, ontwikkelde het verhaal zich tot iets veel interessanter. Het hoofdpersonage bevindt zich in verschrikkelijke omstandigheden, hoewel is het altijd makkelijk te zien hoe het zover gekomen is.

Het hoofdverhaal is vergezeld met een secondaire verhaallijn over een man van omgeveer dezelfde leeftijd is en die ook in de problemen zitten. De details zijn niet precies dezelfde, maar de zorgen van de famile van die tweede man maken de mogelijke gevolgen van het hoofdverhaal des te angstaanjagender.

Dit was een heel bevredigend boek te lezen. Vlug en met heel precies woordgebruik. Voornamelijk zijn de seksscènes goed beschreven.

Dit is een van die boeken waarvan nadat het op is, kun je terugkijkt en zie dat de schrijfster iets schitterend heeft gemaakt uit iets tamelijk gewoons. En dat is ongewoon.

Het Hercynische Woud is een historische jeugdroman. Het speelt zich af in het tijdperk van de Romeinen, een tijd waarin Caesar het leefgebied van de Germanen probeert te veroveren.

Het verhaal gaat over Rufus, een jonge verkenner in het leger van Julius Caesar. Toen hij kind was, had Rufus een Germaanse slaaf die een soort tweede vader voor hem was. Dus wil Rufus niet graag tegen de Germanen vechten.

Ik heb dit boek eigenlijk gekocht vanwege de omslagillustratie. Het is een scène uit het begin van het boek, en als een heel prachtig schilderij weergegeven. Rufus loopt een beer tegen het lijf - bijna letterlijk. Een gevaarlijk en spannend moment.

Dit boek zou me beter hebben meevallen als ik jonger was. Het bevat veel interessante feiten over de Romeinen met vele voetnoten om deze naar de lezer uit te leggen. Maar de hoofdpersonen noch het verhaal zijn zo meeslepend. Toch vond ik het leuk om te lezen.

Jip en Janneke is een klassiek boek uit de jaren vijftig voor kleine kinderen. De korte, geestige verhalen zijn geïllustreerd met zwart-wit tekeningen van de dagelijkse leven van twee buurkinderen.

Deze mini-verhalen hebben allebei een echt begin, midden en einde - heel moeilijk te behalen met een zeer kort verhaal. Dit valt de meest op als ik dit boek als volwassene lees - hoe goed deze kleine verhalen zit in elkaar.

Wat valt ook op is dat de verhalen over deze twee kinderen wel vaak andoenlijk zijn, maar nooit walgelijk zoet. Ze leren over de wereld, en natuurlijk veel grappig vergissingen maken onderweg, maar het is nooit onnatuurlijk of geforceerd. Dat is ook moeilijk te behalen.

Sommige van de verhalen mag tegenwoordig een beetje ouderwets klinken, maar verassend niet veel. Nog steeds een heel goed boek.

Dit verhaal wordt tegenwoordig zo beroemd, met twee grote televisieseries ervan gemaakt, dat ik de hoofdpersonages al kende hoewel heb ik noch de Britse noch de Amerikaanse tv-series bekeken. Om het boek eindelijk te lezen voelt best vreemd.

Het grootste verschil tussen boek en televisie is de relatie tussen de verslaggeefster en de meedogenloze politicus die probeert hoog in de politiek te klimmen. In het book ontmoeten ze elkaar bijna nooit: de verslaggeefster doet al haar onderzoek over hem vanaf een afstand. Dit lijkt me een groot verschil in haar karakter tussen book en televisie. Zij is nog steeds ambitieus, wat leidt tot gevaarlijke situaties, maar professioneler dan in de tv-series.

Een ander groot verschil is dat het boek plaatsvindt in een vroegere tijd, waar politiek en politiek rapportage waren gebeiden waar weinig vrouwen of minderheden intreden. Nog vandaag is De Britse politiek vol met mensen die naar kostschool gingen. De schrijver doet hier fantatische werk om een gevarieerde cast karakters te verzamelen, en het nog steeds geloofwaardig te houden. Ook is hij uitstekend in de tonen van de kleine maar heel belangrijke verschillen in klas tussen de Britse politici. Bij voorbeeld, hij maakt de politicus Urquart van hogere klas Schotse afkomst. De Britse publiek stemt graag voor Schotse eerst ministers. Maar als een Schot voelt Urquart altijd wat buiten de 'ouwe jongens krentenbrood' club van de Engelse politici. Het is details zoals dit dat maakt het boek nog meer overtuigend.

Het was ongetwijfeld een vreemde beslissing van mij dit boek in het Nederlands te lezen, omdat het verhaal gaat zo over de Britse politiek. De vertaler worstelt soms met politieke dingen die geen exacte equivalent hebben tussen de Nederlandse en VK politiek, maar ik vond dat ook interessant.

Veel andere mensen hebben van dit boek genoten. Maar ik vond het net niet helemaal leuk. Het gaat over een group tieners (in Nieuw-Zeeland of Australië?) die lekker bezig aan het kamperen zijn toen hun land is aangevallen door buitenlandse soldaten.

De beschrijvingen van de platteland waren goed, met de vogels en de giftige slangen, het dornige stuikgewas, de plaatselijke rotsformaties enzovoort. Sfeervol. Ik heb ervan genoten.

Maar veel anders in dit verhaal lijkt me heel vreemd. De schrijver schijnt geobsedeerd te zijn door geweren en auto's. Ze zijn zo grondig beschreven. En ik vond het moeijik om de hoofdkarakter aardig te vinden nadat zij verbrandt iemand ter dood. Dat wordt ook in veel detail beschreven.

Het is niet zo de gebeurtenissen zichzelf - zij zijn in oorlog dus geweren zijn belangrijk, de hoofdkarakter moet zichzelf verdedigen. Het is de meningen van de karakters dat zit me dwars. Nadat de hoofdkarakter enkele mensen vermoordt heeft, bijvoorbeeld, (en het is echt gruwelijk) lijkt ze haar tijd te besteden aan het piekeren of het kussen van een jongen haar tot een slet maakt.

Sterker nog, hun ouders worden gevangengenomen, maar dat lijkt hem bijna niet te schelen - behalve als door een actiescène het is nodig voor ze plotseling veel zorgen over hun ouders te hebben.

Wat zit me meest dwars was dat de karakters nooit ontdekken uit welk land de vijandlijke soldaten komen eigenlijk. Hoe kan dat? Ze bespioneren de soldaten vele keren. Ze luisteren naar een radio-uitzending over de invasie. Ze vechten ook tegen de soldaten, oog in oog. Het is totaal ongelooflijk. Dat was mijn grootste probleem met dit verhaal, en ik gaf niet genoeg om de karakters om dit over het hoofd te zien.

Zoals ze is (Angels in de Engelse editie) was hier in Ierland een erg populair boek. Het was bijna onmogelijk te vermijden in de tweedehandwinkels waar ik de meeste van mijn boeken koop.

Dus nu ik dit vertaling las, heb ik gerealiseerd dat ik had het al in het Engels veel jaren geleden ook gelezen. Ach, goed wel. Het is best een goed boek (hoewel niet haar beste) en de moeite waard om nog een keer te genieten.

Het verhaal gaat over Maggie, een Ierse vrouw die haar baan en man zijn kwijtgeraakt tegerlijketijd en neemt de ietwat gekke beslissing om haar leven totaal te veranderen - om naar Los Angeles te verhuizen op verlengde vakantie en daar logeren met haar beste vriend die nu een Hollywood-schriftschrijver is. (Dus de 'Angels' van de Engelse titel.)

De sterke punten van het boek, en van de meeste boeken van dezelfde schrijfster, zijn hoe het verhaal begint luchthartig, frivool, en 'chick-lit', en geleidelijk ontwerpt zich tot iets dat oprecht diep en beroerend is. Dit boek behandelt enige serieuze problemen, maar pas aan het einde, nadat we hebben van Maggie's vakantie met volle teugen genoten en ook de rare snuiters die zij in Los Angeles tegenkomt.

Dit schrijfster begrijpt echt dat de meeste emotionele punten van een boek zijn vaak niet de grote, luidruchtige momenten. Zij is bedreven genoeg te weet dat een paar eenvoudige woorden op het juiste moment kunnen een heel boek veranderen. Ik heb veel bewondering voor dat.

De trollen is een fantasie verhaal dat heeft wel iets weg van Lord of the Rings en The Hobbit. De overeenkomsten vallen merkbaar op - deze is een wereld met mensen in de steden, elven in het woud, dwergen onder de berg. De focus aan de trollen maakt dit boek wat anders. Deze trollen zijn gevaarlijke mensenseters, en dit boek is ook soms grof en geweldadig.

Hoewel dit boek is vernoemd van de trollen, eigenlijk is het verhaal meestal vanuit de oogpunt van twee mannen uit verschillenden landen, op enkele hoofdstukken over de dwergen na. Dit was waarschijnlijk een goede beslissing. De trollen zijn spannend en soms grappig, maar ze spreken in verminkte zinnen. Ze werken beter in kleine hoeveelheden.

Een andere manier waarop dit boek zich van Tolkien onderscheidt is het gebruik van Oost-Europese-lijk namen en plaatsen. Ik vond dit echt leuk, heel apart.

Het is best een dik boek maar het is snel te lezen. Ik heb de tweede in de reeks al gekocht, en ik weet niet precies waarom. De eerste was wel vermakelijk, maar volgens mij zijn er veel betere boeken in dit genre. Ik voelde niet veel voor de karakters, zelfs niet aan het einde, en soms werd ik erg afgeleid door de kwaliteit van de tekst, en niet in een goede manier.

Ik denk dat eindelijk misschien dat de overeenkomsten met Tolkien zijn waarom ik meer wilde. Helaas kan Tolkien tenslotte geen meer boeken zelf schrijven.

De grijze jager is een Young Adult fantasie verhaal. Het gaat over Will die een weeskind is met een droom om ridder te worden net zoals zijn overleden vader. Maar dat lukt niet, en in plaats daarvan is hij gekozen om grijze jager te worden - een soort kruising tussen spion en geheime politie, maar op paard en met pilj en boog.

Flanagan heeft een heel specifieke schrijfstijl. Alles is langzaam en zeer grondig beschreven. De scène in het boek waarin Will is uitgekozen, bij voorbeeld, neemt op zichzelf ongeveer tachtig pagina's van het boek in beslag, of tenminste het voelt alsof dat het geval is.

In het begin dit maakt het moeilijk in het boek te komen. Alles duurt zo lang en is zo traag. Maar later, omdat we hebben de personages echt leren kennen, de impact is des te groter als iets belangrijk (eindelijk) gebeurt. Dat was de grootste pluspunt van het boek. Flanagan wist echt hoe je te laten voelen voor zijn personages, ook al als dat duurt een tijdje.

Dit book vertelt het verhaal of zowel een stel die een autoreis maakt, als een enkele man die een beetje griezelig is en die zich vreemd gedraagt. Geleidelijk leren we meer over alle personen.

Ik heb het meest genoten van het boek als het over de stel gaat. Met name de man in het paar voelt als een echte persoon, met hopen en dromen maar ook met kwetsbaarheden. De beschrijvingen daarover zijn zeer goed. Maar het verhaal ontbreekt niet nog steeds een gevoel van beweging. Het voelt altijd dat het verhaal ergens gaat. De reis van de stel op de snelweg ervan helpt.

Helaas vond ik het einde erg telleurstellend. Volgens mij gebeurde het zo snel en voelde zinloos. Misschien miste ik iets. Dit was het allereerste book dat ik heb in het Nederlands gelezen, en het duurde enkele maanden voordat ik had hem op, ook al het is een best kort boek.

(In het Nederlands gelezen)

Ik had dit boek graag moeten lezen toen ik een kind was. Het is een goed geschreven boek dat plaatsvindt in Victoriaans Engeland, vol met draken en spannende avonturen. Er is veel nadruk in het boek op het belang van lezen - belangrijk te weten zo veel mogelijk over draken voor je een nadert! Er zijn ook klein maar prachtige illustraties in zwart-wit silhouet.

Maar ik heb nooit zo vaak vanwege een boek geslapen. Letterlijk, ik kon niet meer dan een paar pagina's lezen voordat ik zat te dommelen. Misschien is dat een nuttige kwaliteit in een slaapmiddel maar niet in een boek. Voor mij was er, als volwassen lezer, niets nieuws in dit verhaal dat ik nog nooit eerder had gezien in veel andere boeken, ook al was het best goed gedaan. Maar ik ben er zeker van dat veel kinderen van dit boek hebben genoten. (Misschien vooral als hun ouders willen dat de gingen slapen.)

Dit verhaal gaat over een tienermeisje dat moest verhuizen en naar een nieuwe school gaan. Zijn woont alleen met haar moeder want haar vader is op zee aan het werken.

Ik vond het een heel poëtisch boek, met veel beschrijvingen over hoe het voelt om een nieuwe stad te verkennen in de midden van een hete zomer, hoe het voelt naar een nieuw, modern school te gaan (een gebouw met veel glas, met het gevoel dat je overal wordt bekijken door de hoofdmeester), en dan later hoe het voelt als haar vader keert terug van zee, bijna een vreemde voor Robinson.

Het book bevat veel zinnen over hoe Robinson zich het leven van haar vader op zee verbeelt. Dit zijn de meest poëtische gedeelten van het boek. Ze ziet hem als beroemde figuren uit Nederlandse gescheidenis die ook naar zee gingen. Deze gedeelten zijn speels en wat grappig.

Maar het was misschien vanwege deze dromerige, speels gedeelten dat ik vond het moeilijk echt in het verhaal te komen. Het hele boek was te dromerig. Het verhaal bevat onderwerpen zoals seksualiteit, ontrouw, en de relatie tussen kinderen en ouders, maar voor mij was het verhaal als een vage droom die verdween voordat het echt op was.

Deze vertaling was volgens mij zeer goed. Ik heb dit boek nu vier keer gelezen: drie keer in het Engels en eens in het Nederlands. Elke keer, heb ik meer bewondering voor hoe dit uitstekende boek in elkaar zit.

Er gebeuren zo veel kleine dingen door de roman die op een geven moment mag niet belangrijk lijken, maar later wel blijken te zijn. Elk klein plotpunt is zo keurig afgemaakt. Ik vind het zo bevredigend. Is er ooit een ander boek geweest dat al zijn verhaallijnen beter afmaakt?

Behalve dit, de personages en de Harry Potter-world ook zijn zo kleurrijk en fantasierijk, en het verhaal loopt snel. Ik vind het gemakkelijk om de hoofdpersonages aardig te vinden, en de slechteriken te haten.

Maar hoe goed zijn de 'goede' personages namelijk? Rowling maakt het wat interessanter voor de volwassenen die haar boeken lezen omdat bijna iedere karakter in deze boekenreeks bevat beide kanten, zowel goed en slecht. Dat geldt ook voor 'goeden' zoals Harry's ouders of Perkamentus, de hoofdmeester van Zweinstein, of Harry's lievelingsleraar, Remus Lupos. De lezer moet blijven raden aan welke de karakters eigenlijk staan. Dat is de echte rode draad die loopt door het hele reeks, en maakt het spannend en interessant.

Ik verrast me hoe leuk ik dit vond. Normaal gesproken, vind ik misdaadverhalen niets voor mij. De moorden hier waren wel gruwelijk, en dat is normaal het deel waarover ik niet ermee zo blij ben. Maar Baantje, de schrijver van dit boek, heeft een goede benadering.

Dit boek bevat veel humor, maar ook een serieuze erkenning dat het pijn doen aan andere mensen fout is. Dat klinkt soms vreemd, zelfs naïef, maar in mijn ervaring zo veel misdaadboeken lijken het te vergeten. Ze maken een spel van dood en misdaad, en ik kan ervan niet geniet.

De Cock, de hoofdpersonage van het boek, is eigenlijk niet zo'n aardig persoon. Hij heeft oud en cynisch geworden en geniet een beetje te veel met mensen mee te sollen. De jongere politieagent, Vledder, met wie hij werkt, geeft dus een belangrijke balans aan de boek. Volgens mij, was het slim gedaan.

Er gebeuren zo veel vreselijke dingen met de arme Twijg in dit boek. Eigenlijk, is het boek slechts een lijst van nare voorvallen dat met hem gebeuren in het diepe woud, nadat het pad verlaat en verdwaalt in het bos. Het tweede boek is beter, en heeft een interessanter verhaallijn met meer personages.

Maar nog steeds, vond ik dit eerste book in De Klif-Kronieken spannend met een meeslepend verhaal. Het was so fantasierijk - de woud-wezens, de monsters, de gedrochten. Zelfs de bomen en planten waren gevaarlijk en kleurrijk. En de zwart-wit tekeningen in de boek - zo mooi en gedetailleerd. Met deze uitstekende tekeningen komen de wezens en planten levensecht over.

Nou, het is een 'Hermetische Garage' boek maar de tekiningen worden niet getekend door Moebius (Jean Giraud). Dat zou ketterij moeten zijn. Maar in feit, werkt het goed.

Moebius was wel erbij vertrokken, neem ik aan, omdat hij de schrijfcredits met een andere schijver (Lofficier) deelt. Het hele book heeft de overweldigende sfeer van een Moebius-verhaal, en zelfs als de kunst niet precies hetzelfde is, het is goed.

Dat komt ook omdat de text goed is, en grappig. Het verhaal is over een kunstenaar die niet veel gevoel voor zijn eigen veiligheid lijkt te hebben. Hij vindt het vooral leuk om gevarlijke monsters te tekenen. Maar nog steeds heeft hij altijd mazzel (tot nu) en wordt eigenlijk gezien als een geluksbringer, en vanwege dit geadopteerd door een groep krijgers.

Ik hoop dat ik het volgende boek in de reeks kan vinden.