Aanval, maar door wie?
Veel andere mensen hebben van dit boek genoten. Maar ik vond het net niet helemaal leuk. Het gaat over een group tieners (in Nieuw-Zeeland of Australië?) die lekker bezig aan het kamperen zijn toen hun land is aangevallen door buitenlandse soldaten.
De beschrijvingen van de platteland waren goed, met de vogels en de giftige slangen, het dornige stuikgewas, de plaatselijke rotsformaties enzovoort. Sfeervol. Ik heb ervan genoten.
Maar veel anders in dit verhaal lijkt me heel vreemd. De schrijver schijnt geobsedeerd te zijn door geweren en auto's. Ze zijn zo grondig beschreven. En ik vond het moeijik om de hoofdkarakter aardig te vinden nadat zij verbrandt iemand ter dood. Dat wordt ook in veel detail beschreven.
Het is niet zo de gebeurtenissen zichzelf - zij zijn in oorlog dus geweren zijn belangrijk, de hoofdkarakter moet zichzelf verdedigen. Het is de meningen van de karakters dat zit me dwars. Nadat de hoofdkarakter enkele mensen vermoordt heeft, bijvoorbeeld, (en het is echt gruwelijk) lijkt ze haar tijd te besteden aan het piekeren of het kussen van een jongen haar tot een slet maakt.
Sterker nog, hun ouders worden gevangengenomen, maar dat lijkt hem bijna niet te schelen - behalve als door een actiescène het is nodig voor ze plotseling veel zorgen over hun ouders te hebben.
Wat zit me meest dwars was dat de karakters nooit ontdekken uit welk land de vijandlijke soldaten komen eigenlijk. Hoe kan dat? Ze bespioneren de soldaten vele keren. Ze luisteren naar een radio-uitzending over de invasie. Ze vechten ook tegen de soldaten, oog in oog. Het is totaal ongelooflijk. Dat was mijn grootste probleem met dit verhaal, en ik gaf niet genoeg om de karakters om dit over het hoofd te zien.
